Myślę, że główny bohater „Potopu” Henryka Sienkiewicza. Andrzej Kmicic jest postacią trochę kontrowersyjną, posiadającą jednak wiele wartościowych cech charakteru, dzięki którym ów mężczyzna może zaskoczyć i zaimponować niejednej młodej osobie dzisiejszych czasów. Może nie wszystkich czytelników zainteresował pan Andrzej, ale myślę, że większość młodych ludzi będzie zdania, że jest to postać godna wszelkiej uwagi.

Andrzej Kmicic, chorąży na początku szczęsnego, szwedzkiego najazdu na Rzeczpospolitą był człowiekiem swawolnym, często dopuszczającym się krzywd i grabieży dokonywanych na niewinnych ludziach. Ów bohater jeździł ze swoją kompanią tu i ówdzie, paląc wsie i siejąc ciągły postrach wśród mieszkańców ziem polskich. Coraz to nowsze wyroki zapadały na niego, on jednak bez ustanku przed nimi uciekał, nie zastanawiając się nad okrucieństwem swoich czynów. Był wtedy Kmicic człowiekiem niegodnym miana prawdziwego rycerza i jeśli ktoś spojrzałby na ten szary moment w życiu pana Andrzeja, niczego wartościowego by się w nim nie dopatrzył. Jednak bohater z czasem nauczył się odróżniać dobro od zła i za sprawą jego ukochanej Oleńki, postanowił działać sprawiedliwie i zgodnie z prawem. Myślę, że Kmicic pokonał tutaj swe prawdziwe wnętrze, godne naśladowania, gdyż nie każdy człowiek ma tak silną wolę i chęć przemiany na lepszego człowieka, jak on. Jest wiele złych ludzi na świecie, którzy myślą, że nigdy się nie zmienią i zawsze będą stąpać po tej złej ścieżce życia, dopuszczając się ciągłych zbrodni i kradzieży. Nie wszystkich stać na to, aby osiągnąć taką przemianę wewnętrzną, jaką przeszedł Andrzej Kmicic. Uważam, że jedną z jego cech, którą to może on zaimponować niejednej osobie.

Kolejna cecha Kmicica godna młodzieńczej uwagi, jest ta, że ów bohater nie tylko przeszedł na drogę dobra, lecz także potrafił przyznać się do popełnionych przez siebie błędów. Warto tutaj dodać, że pan Andrzej uczynił to przed samym królem Rzeczpospolitej, Janem Kazimierzem. W tymże momencie Kmicic ukazał swą szczerą skruchę i wspominając o dawnych grzechach i obiecując poprawę. Wykazał się wielką odwagą, której zabrakłoby pewnie niejednemu człowiekowi, gdyż nie każdy potrafiłby przyznać się do błędów popełnionych przez siebie. Uważam, że nasz bohater pokazał tutaj, że nie sztuką jest stać się prawym człowiekiem, ale trzeba również umieć przyznać się do popełnionych czynów. Niestety w naszych czasach ludzie nie zawsze potrafią to uczynić, więc myślę, że to cecha godna Andrzeja może być dla innych przykładem godnym naśladowania.

Bohater „Potopu” odznaczył się również wielką odwagą, jeśli chodzi o walkę o wolność Rzeczpospolitej. Porwał on samego Księcia Bogusława, aby się za utrapioną ojczyznę pomścić. Ponadto mężnie broniła obleganego przez Szwedów klasztoru na Jasnej Górze, gdzie sam jeden poszedł między nieprzyjaciół i wysadził w powietrze największe dzieło szwedzkie, a tym samym przysporzył wrogowi dodatkowych kłopotów. Następnie, gdy Jan Kazimierz wracał ze Śląska do ojczyzny, Kmicic uratował go przed zbrojnym spotkaniem ze Szwedami. Oprócz tych godnych naśladowania czynów pana Andrzeja warto wspomnieć, że „wtedy nie spoczął, ale dalsze wolny prowadził, z chwałą niezmienną stawiając w każdej potrzebie, za wzór rycerstwu przez hetmanów obojga narodów podawany, aż do szczęśliwego zdobycia Warszawy, po którym do Prus pod przybranym nazwiskiem Babinicza był wyprawiony...Tamże nieprzyjacielski kraj ogniem i mieczem spustoszył, do wiktorii pod Prostkami głównie się przyczynił, księcia Bogusława własną ręką obalił i pojmał, następnie do starostwa Żmudzkiego powołany, jak niezmierne usługi oddał, ile miast i wsiów od nieprzyjacielskiej ręki uchronił...” Tak więc Andrzej Kmicic pokazał tutaj, jak wielkim i walecznym był rycerzem. Jego czyny są godne patrioty, kochającego swój kraj i w każdej chwili potrafiącego przelać za niego krew. Jest to z pewnością cecha, która może służyć młodym ludziom jako wzór, gdyż mogą oni z podziwem uczyć się, jak postępować w przypadku zagrożenia ojczyzny, by wyrosnąć na takich bohaterów jak Kmicic.

Uważam, że bohater „Potopu” swa wielką poświęceń, odwagi oraz męstwa postawą, mógłby zaimponować niejednej młodej osobie dzisiejszych czasów. Myślę, że takich ludzi, jak pan Andrzej jest na świecie niewiele i z pewnością można brać przykład z jego czynów, gdyż nie każdy imponuje dziś prawdziwą odwagą i walecznością. Nie każdy ma siłę tak wielką, by przyznać się do starych błędów i w postanowieniu szczerej poprawy, działać sumiennie na rzecz dobra, jak czynił to Andrzej Kmicic.